O uso público socio-recreativo
dos montes privados
e a súa compatiblidade coa actividade forestal
Daniel Rodríguez Cebreiro e Julio Ruiz Cagigal
Asociación Forestal de Galicia
|
Nos últimos anos aconteceron nos montes galegos
accidentes relacionados coa práctica do deporte,
algúns moi graves, que puxeron sobre a mesa a
necesidade de traballar na procura dun escenario
que limite, na medida do posible, os riscos que
poida ter a práctica do deporte no monte. Neste
artigo analízase a normativa existente en relación
co uso do monte para que poida servir de información
de base para abrir vías de diálogo que permitan
compatibilizar a xestión forestal que un monte
necesita coa práctica deportiva no mesmo.
En Galicia, case a totalidade da superficie de
monte é privada. Os montes poden ser públicos ou
privados. No resto de España, unha parte importante
dos montes son públicos, normalmente pertencen
ás entidades municipais onde se sitúan. Non
acontece o mesmo en Galicia, onde a práctica totalidade
dos montes son privados. Entre estes atópanse
os montes veciñais en man común, que pertencen
colectivamente ás respectivas comunidades
veciñais e son os veciños comuneiros, que viven na
entidade de poboación á que o monte estea asignado,
os únicos propietarios dese monte veciñal.
O dereito á propiedade privada recoñécese na
Constitución Española polo recoñecemento da función
social da propiedade. Tamén se recoñece na
Constitución, certo é, o dereito das persoas ao libre
tránsito. Estes dous dereitos conviven nun equilibrio
que ás veces tórnase inestable, sobre todo
cando se está a falar de espazos abertos, como pode
ser o monte. En consecuencia, e ante unha posible
confrontación de dereitos, é necesario chegar a un
consenso sobre o acceso público aos montes. |
